ความรัก คือความรู้สึกที่ยากที่จะอธิบาย
เคยไหมที่มานั่งถามกันและกันกับแฟนว่าเรารักกันเมื่อไหร่ ?
บางคู่ก็เอาเป็นวันที่ตกลงกันเป็นแฟน
บางคู่ก็เอาวันที่เจอกันครั้งแรก
แต่เวลาไหนกันละ ? ที่เรารู้สึกว่าเรารักกันจริง ๆ
เราไม่มีทางรู้ได้เลยว่าเราได้ตกหลุมรักอีกฝ่ายหนึ่งเมื่อไหร่
จนกว่าที่หัวใจของตัวเราเองเริ่มกระวนกระวายกับอีกฝ่าย
นั่นแหละเราถึงรับรู้ได้ว่า
เราได้ตกหลุมพรางแห่งความรักลงไปเสียแล้ว…
วันนี้ผมเขียนบทความนี้เพราะมันเป็นวันครบรอบ
ที่ผมรู้ว่าผมได้รักใครคนหนึ่งจริง ๆ
ความรักของเรามันเริ่มจากความรู้สึกดี ๆ ที่มีให้กัน
จนถึงวันหนึ่งที่มันมากขึ้นเรื่อย ๆ จนตัวเราเองรับรู้ได้ว่า
“มันไม่ปกติ”
…นี่แหละคือความรัก…
เพราะเราคอยเป็นห่วงเป็นใยเขาตลอดเวลา
เพราะเรารู้สึกสบายใจเมื่อได้อยู่กับเขาคุยกับเขา
เพราะเรายอมทำทุกอย่างเพื่อเขา
ยอมสละเวลาเท่าที่จะสามารถให้ได้ให้แก่เขา…
เพื่อให้เขามีความสุข
เราคบกันโดยที่เราไม่เคยบอกว่า
“เป็นแฟนกันนะ”
แต่เราคบกัน
เพราะเราดูแลซึ่งกันและกัน
และมันรับรู้ได้จากกันและกัน
จากการกระทำที่มากกว่าคำพูด
ซึ่งมันพิเศษมากกว่าการผูกมัดความสัมพันธ์
ด้วยคำเพียงไม่กี่คำ
แต่ขึ้นชื่อว่าความรัก มันก็มักจะมีบททดสอบในตัวมันเอง
เรื่องของเราที่ต้องฟันฝ่าหลายสิ่งหลายอย่าง
สิ่งที่ผู้ใหญ่ไม่ชอบ
สิ่งที่คนอื่นคิดว่าไม่ใช่
และสิ่งที่คนใกล้ตัวคิดว่าไม่น่าเป็นไปได้
บางคนจำกัดความรักเพราะอายุ
บางคนจำกัดความรักเพราะความคิด
บางคนจำกัดความรักเพราะฐานะ
บางคนจำกัดความรักเพราะอดีต
ผมยิ้มและหัวเราะในใจเบา ๆ
ให้กับบุคคลเหล่านั้น
ยิ่งผมเจอคนที่จำกัดความรักมากเท่าไหร่
ผมยิ่งต้องไปยืนอยู่ต่อหน้า
และแสดงออกให้เห็นว่า
“ได้โปรดทบทวนอีกครั้งนะครับ”
ผมคิดอยู่เสมออย่างหนึ่งว่า
ถ้าหากเราไม่พิสูจน์ให้เขาเห็น
เขาก็จะเชื่อในสิ่งที่เขาคิดตลอดไป
ตลอดระยะเวลา ผมรักเขามาก
มากเสียจนไม่เคยคิดว่าจะรักใครได้ขนาดนี้
มากเสียจนเคยสงสัยตัวเองว่าจะมานั่งทนพิสูจน์ตัวเองทำไม
ถ้าทั้งหมดนี้ถ้าไม่ใช่เพราะคำว่า
“รัก“
หมวดหมี
บันทึกไว้ในวันครบรอบแห่งความรัก ♥
หมวดหมี ;) 